Prolog

~oczyma Alice~
 Znowu musiałam to zrobić, ale w ten sposób zaznaje ulgę, odreagowuję. Wiem, że nie powinnam tego robić, że niszczę swoją psychikę i ciało, na którym powstają ciągle nowe blizny.
   Darcy uważa, że to mój znak rozpoznawczy, ale ja nie chce być rozpoznawana "dzięki" moim blizną i nacięcią na skórze. Nie chce, żeby ludzie postrzegali mnie za osobę chorą psychicznie, która bez powodu się tnie.
   Oni nie wiedzą jak to jest. Nikt nie wie.
   Moim jedynym wsparciem w tej beznadziejnej sytuacji jest moja najlepsza przyjaciółka - Darcy. Tylko ona tak naprawdę wie co mi dolega, co mnie tak bardzo niszczy.

~oczyma Darcy~
   Jeszcze nie dawno myślałam, że pare kilogramów za dużo to najgorsze co może mnie spotkać. Myliłam się, teraz to przyznaje. Doznałam tego na własnej skórze, dosłownie.
   Miesiąc przed moim urodzeniem mój ojciec zginął w wypadku samochodowym. Przez 5 lat mama wychowywała mnie samotnie. Aż do czasu gdy poznała JEGO. Gdyby nie ON wszystko potoczyłoby się całkiem inaczej.
Wróciłam do domu ze szkoły. Już w holu słyszałam krzyki. Pobiegłam truchtem do kuchni, gdzie zobaczyłam płaczącą mamę i JEGO, nietrzeźwego mężczyznę trzymającego w ręku kwadratową szklankę do Whiskey napełnioną do połowy. Gdy mnie zobaczył uderzył mamę. Stanęłam pomiędzy nimi, by nie powtórzył tej czynności. Na jego twarzy rysowała się złość, podniósł reke i uderzył mnie z całej siły w policzek. Mama nie zareagowała, a ja z płaczem wybiegłam z domu.
   Od tego momentu wszystko się zaczęło. Znienawidziłam mamę, zamieszkałam z ciocią, pokochałam balet, który tak bardzo mnie niszczył.