Trzeci

*Oczyma Alice*
Może jednak za bardzo gwałtownie wybiegłam z budynku, przecież nie każdy wie co ja naprawdę czuje. Właściwie to nikt nie wie i nie powinnam tego od nikogo wymagać. Ale to był odruch, coś jakby we mnie pękło, coś co chroniłam w sobie, by nie opuściło wnętrza mnie.
Szłam powoli ciemnymi uliczkami Londynu wpatrując się z zaciekawieniem w zabytkowe budynki tej dzielnicy. Nigdy tu nie byłam, właściwie nie wiem co oznacza "TU". Nie wiedziałam gdzie Idę, ale nadal brnęłam przed siebie. Nagle poczułam na sobie czyjś wzrok, niestety nie mogłam zlokalizować do kogo należy. Co parę kroków odwracałam się, by spojrzeć za siebie, ale dalej nikogo tam nie dostrzegłam. Po chwili poczułam czyjś oddech na swoim ramieniu. Zdezorientowana stanęłam w miejscu, po czym niespodziewanie rzuciłam się do biegu, było to trochę trudne, ponieważ byłam strasznie zmęczona. Mimo tego w zaskakująco szybkim tempie dobiegłam na róg jednej z ulic. Byłam już wystarczająco daleko, by uniknąć zaatakowania przez nieznajomego.
Szłam prze siebie, mój oddech powoli się uspokajał, kiedy obok mnie przystanął samochód. Zaczęłam szybciej iść, gdy usłyszałam czyjś głos wypowiadający moje imię:
- Alice, poczekaj. - spojrzałam za siebie i zauważyłam Liam'a, który jedną ręką opierał się o drzwi, a drugą trzymał kierownicę. Zatrzymałam się na chwilkę, a on podjechał i otworzył mi drzwi. - Wsiadasz? - zastanowiłam się chwilkę i postanowiłam z nim pojechać, to zawsze lepsze niż plątanie się po nie oświetlonych uliczkach.
Jechaliśmy w ciszy dopóki Liam nie zaczął tematu:
- Co ty tu robiłaś, to niebezpieczna okolica. - zapytał zaciekawiony.
- Mogłabym cie zapytać o to samo. - moja odpowiedź wyraźnie go speszyła, bo nic więcej nie powiedział.
Dojechaliśmy pod mój dom, a ja podziękowałam za podwózkę i zaszyłam się w mojej torebce w poszukiwaniu  kluczy. Weszłam do domu i cichaczem popędziłam do swojego pokoju, co niezbyt mi się udało, bo upadłam dobre cztery razy.
Gdy z poobijanymi nogami dotarłam do pokoju bezwładnie opadłam na łóżko i wzięłam do ręki telefon. Z przyzwyczajenia włączyłam wyświetlacz i ukazała mi się ikonka sygnalizującą połączenia od Darcy.
Chwile zastanawiałam się czy do niej zadzwonić, ale mój honor był silniejszy. Gdybym zadzwoniła, pokazałabym, że jestem słaba. Wiem, jestem taka, ale nikt poza mną nie powinien o tym wiedzieć.

*Oczyma Darcy*
Wróciłam do domu po treningu, wzięłam prysznic i położyłam się spać.
Jak to zwykle bywa nie mogłam zasnąć. Sięgłam więc do kieszeni kurtki, w której byłam w szkole, lecz nic tam nie znalazłam. W tamtej chwili przypomniałam sobie wydarzenia sprzed paru godzin, tabletki i prochy, które kupiłam jak zwykle u Louisa musiały mi wypaść podczas ucieczki. Czyli czeka  mnie kolejna nieprzespana noc i dzień bez wspomagających substancji. Jak na razie dobrze sobie z tym radze, ale co będzie jak pójdę do szkoły? Louis już pewnie nie sprzeda mi nawet jednej działki, a jakby to i tak bym jej od niego nie kupiła. Ale czego nie robi się dla rzeczy których pragniemy? Które dają nam siły na kolejny dzień? Tylko jedna osoba może mi pomóc i zrozumieć... Zayn.
Ponownie wzięłam do rąk mój telefon i wyszukałam w spisie kontaktów numer Zayn'a. Wcisnęłam zieloną słuchawkę i przyłożyłam chłodny telefon do ucha, co spowodowało u mnie przeszywający dreszcz. Już po chwili w słuchawce rozbrzmiał zaspany głos Malika:
- Czego chcesz?
- Hej, też miło cie słyszeć.
- Wiesz która jest godzina? Dokładnie 2 w nocy.
- Jak robiliśmy imprezę to jakoś ci to nie bardzo przeszkadzało.
- To była inna sytuacja, jakbyś przyszła do mnie to bym się nie pogniewał. - powiedział z cichym śmiechem.
- Tak, wiem dla Malika każda pora jest dobra.
- A tak w ogóle to po co dzwonisz? Bo chyba raczej nie, żeby pogadać o moim sposobie spędzania imprez.
- Mam sprawę...
- Do mnie?
- Tak, czy to takie dziwne?
- Może zaczniesz gadać, bo chciałbym być jutro żywy.
- Masz towar?
- Nie, właśnie miałem dziś kupić u Louisa, ale ta akcja z tobą pokrzyżowała mi plany. A raczej ty jesteś ważniejsza niż jakieś tam prochy.
- To zależy dla kogo...
- Dla mnie napewno.
- Taa, wmawiaj to swoim pizdom, które spędzają z tobą noc.
- Jakbyś nie była to bym przeszedł obojętnie, a tego nie zrobiłem.
- Dobra, mniejsza z tym. A co teraz zrobimy? Przecież Louis już nigdy nie pokaże się pod szkołą.
- Znajdziemy innego dilera. Nie martw się i staraj się o tym za dużo nie myśleć. A teraz daj ludziom spać. Do jutra. - gdy skończył mówić, bez słowa rozłączyłam się i ponownie się położyłam.